Jan van
Eden fam - family
In memoriam
Cornelis van Eden (Cees)
In
memoriam Cornelis van Eden -
30/6/1909
Krommenie - 12/3/1998 Amersfoort
Mijn
vader was een moedig man en een man die met overtuiging geleefd heeft. Ik
bedoel met dit laatste dat hij alles wat hij het zijne noemde met
overtuiging uitdroeg en dát
met een gevoel voor rechtvaardigheid waarin er geen onderscheid werd gemaakt
tussen rang of stand, vriend of vijand, vreemdeling of familie. Nu zijn wij
hier samen met vrienden en familie, en u weet dat hij door deze
karaktereigenschappen dikwijls kwaad bloed zette en familie ruzies
veroorzaakte. Het is nu eenmaal niet altijd zo goed om een familie relatie,
die toch altijd intiem is, te meten langs de maatlat van objectieve
rechtvaardigheid. Zijn onplooibaarheid, het ontbreken van flair in de omgang
met familie en vrienden was dan ook zijn zwakke kant. Maar, het is duidelijk
dat in zijn gedrevenheid, zijn rechtvaardigheidsgevoel, zijn enorme
werklust en de opoffering van hemzelf voor ieder die hem nodig had, zijn
maatschappelijke betekenis lag.
Persoonlijk heb ik altijd een goede relatie met mijn vader gehad en ik kijk
graag naar de sterke kanten van zijn persoonlijkheid. Voor mij als kind was
de overtuiging waarmee hij leefde een overweldigende ervaring. Ik herinner
en ervaar mijn vader voornamelijk uit de eerste 12 jaar van mijn leven, op
de momenten waarop hij actief met mij bezig was, hoe hij naast me rende om
mij fietsen te leren, of hoe hij met een sjaal om mijn middel mij leerde
schaatsen. Maar het is niet zozeer de activiteit zélf
die indruk op mij maakte, als wel de intentie en het enthousiasme waarmee
hij dingen deed. Zijn zelfbewuste aanwezigheid straalde op mij af en je
mocht nooit aan zwakte toegeven. Natuurlijk, dit waren de ascetische
naoorlogse jaren, je moest je zelf dingen ontzeggen voor je eigen toekomst
en voor die van de anderen, er werd niet naar je zelf toegerekend. Mijn
vader ontzag zichzelf nooit, zette zich volledig in voor anderen, en voor
ons gezin was hij zorgzaam maar veeleisend. Na mijn lagere school was mijn
vader er nauwelijks meer, hij ging op in zijn werkzaamheden, ik was
verantwoordelijk voor mijzelf en zelfstandig geworden, wij gingen met elkaar
om op een respectvolle wijze, er viel nooit meer een onvertogen woord tussen
ons. Hij vertrouwde op mij en onze verstandhouding is na mijn twaalfde jaar
eigenlijk niet meer veranderd. Ik bewonderde hem om zijn goede eigenschappen
op mijn eigen relativerende manier, ik beoordeelde hem langs de maatlat van
de oprechtheid en objectiviteit die hij mij zelf had bijgebracht.
Mijn
vader was een moedig man en een man die met overtuiging geleefd heeft. Ik
ben dankbaar dat ik zo'n vader had.
Back to family stories |